Το Αττικό πάρκο είναι, όπως ορίζεται από το όνομα του, ένας περιφραγμένος χώρος εντός του αστικού περιβάλλοντος με προσαρτημένα φυτά και διακριτές διαδρομές για τους ανθρώπους-επισκέπτες. Η διαφορά με άλλα αστικά πάρκα είναι πως, στο συγκεκριμένο, κρατούνται και αιχμάλωτα άγρια ζώα προς θέαση, για δήθεν εκπαιδευτικούς λόγους, ως μια αποτυχημένη προσομοίωση της άγριας φύσης σε βιτρίνα. Ο όρος «πάρκο», χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο έναντι του ζωολογικού κήπου για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και σύνδεση με άλλα μεγάλα πάρκα διάσωσης ζώων όπου τα ζώα δεν ζουν σε κλουβιά.

Τα ζώα αυτά τοποθετηθηκαν στα σημερινά τους κλουβιά, αφού προηγουμένως κυνηγήθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν βίαια, αποκόπηκαν από τους φυσικούς τους βιότοπους, αλλά και από τις αγέλες τους, ώστε τελικά να παραμένουν εσώκλειστα σε μερικά τετραγωνικά, υποκείμενα στο βασανισμό της εκμετάλλευσης μέσω του εγκλεισμού τους σε πλήρως ελεγχόμενες συνθήκες και εξαρτώμενα από τους ειδικούς που τους χαρίζουν τις λεγόμενες «5 ελευθερίες»: Τα κλασσικά και αναγκαία “παροχή νερού και φαγητού, υγειονομική περίθαλψη, κατάλληλο περιβάλλον ” αλλά και “τη δυνατότητα έκφρασης κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς”, την “προστασία από το φόβο και την αγωνία”. Εαν αναλογιστούμε την πραγματικότητα της ζωής τους, θα δούμε πως μηδενίζεται η αυτενέργεια τους κάθε μέρα.

Σαν παράρτημα του Αττικού, το Μάρτιο του 2010 ξεκινά το Δελφινάριο με τέσσερα δελφίνια που προέρχονται από το θαλάσσιο Μουσείο της Λιθουανίας με σκοπό την εμπορική τους εκμετάλλευση σε ακριβοπληρωμένες παραστάσεις από το κοινό. Σύμφωνα με την Αμερικάνικη cetabase και το ίδιο το μουσείο, τρία από αυτά είναι άγρια και έχουν συλληφθεί στη Μαύρη θάλασσα, ενώ είναι τα μόνα από τα δέκα που έχουν επιβιώσει όντας αιχμάλωτα. Το κοινό εκτίθεται σε ορισμένες σκηνές, φαινομενικά διασκεδαστικές όπου τα δελφίνια πηδούν συγχρονισμένα πάνω από το νερό και στους τσιμεντένιους τοίχους εκτός της πισίνας, σκηνές οι οποίες προέρχονται από βασανισμό και είναι πλήρως αποκομμένες από την πραγματικότητα μιας ελέυθερης ζωής.

Για τα δελφίνια η πισίνα δεν είναι παρά ένα κελί, όπου θα ζήσουν υποταγμένα στους εκπαιδευτές που τα εκβιάζουν με πείνα και στερούμενα των βασικότερων αναγκών τους. Θα ζήσουν όπου και όπως επιλέξουν τα αφεντικά τους και θα πεθάνουν όταν πια δε θα τους προσφέρουν κέρδος.

Δυστυχώς ο εγκλεισμός γίνεται αντιληπτός μόνο όταν το υποκείμενο μπορεί να δει την αντανάκλαση του στο αιχμάλωτο όν. Λίγο πολύ, όταν ο άνθρωπος αντικρύζει έναν φυλακισμένο, ακόμα κι αν δε συμπάσχει, κατανοεί οτι πρόκειται για φυλακή. Αδυνατούμε όμως να κατανοήσουμε το κακό που προκαλούμε στα υπόλοιπα έμβια όντα που υπόκεινται στην ανθρώπινη εκμετάλλευση. Με την κατασκευή μιας επαρκούς πειστικής εικόνας για το τι βιώνoυν τα ζώα, και υποβιβάζοντας τη σημασία των δεινών τους, στον πολιτισμό για τα ζώα έρχεται η πραγμοποίηση και όχι η κατανόηση τους ως συναισθανόμενα όντα.

Όντας βυθισμένοι/ες σε μια ανθρωποκεντρική αντίληψη της ζωής που δε βλέπει πέρα από τη λεηλασία της φύσης, της γης και των ζώων, για την παραγωγή και συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά και όντας οι ίδιοι/ιδιες τρόφιμοι στις μητροπόλεις-φυλακές, ένας ζωολογικός κήπος απευθύνεται σε ένα πληθυσμό ο οποίος περιφέρεται, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε προβαλλόμενες συγκινήσεις σε περιφραγμένους χώρους, βουτηγμένος μέσα στα συστήματα ελέγχου και είναι εξοικειωμένος πλέον με την εικόνα του εγκλεισμού σε ποικίλες μορφές.

Παρότι ένα σημαντικό κοινωνικοπολιτικό κίνημα έχει δημιουργηθεί γύρω από τους κρατούμενους ανά τον κόσμο με πρόταγμα την καταστροφή των φυλακών,λίγα έχουν γίνει με αγώνα ριζοσπαστικό ενάντια στις φυλακές των ζώων. Για τους ζωολογικούς κήπους ως θεσμό και πρακτική, οι περισσότερες δράσεις παγκόσμια πραγματοποιούνται από θεσμική σκοπιά με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών εγκλεισμού, χωρίς την αμφισβήτηση της χρήσης τους ως θέαμα ενγενει. Ειδικά για το το Αττικό πάρκο πολλά άρθρα καταγγελτικού χαρακτήρα έχουν γραφτεί από θεσμικές οργανώσεις , πολλές μηνύσεις έχουν γίνει σε υπουργεία αναφορικά με το δελφινάριο.

Η μπίζνα όμως με κεφάλαιο τη ζωή στην αιχμαλωσία, και όλο το ιδεολογικό υπόβαθρο όπου στηρίζεται, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί χωρίς το πρόταγμα για την ολική απελευθέρωση των ζώων και μέσα από αιχμηρούς αγώνες.
Οι προσπάθειες για επιμέρους αλλαγές οι οποίες εναποθέτουν τις ελπίδες στους εκάστοτε διαχειριστές του κράτους και της εξουσίας εν γένει είναι ατελέσφορες. Αφού με την αλλαγή των συσχετισμών αυτές μπορεί να ανατραπούν εκ νέου. Όταν οι αγώνες διαπραγματεύονται με την εξουσία τα κεκτημένα που τόσο δύσκολα μπορεί να κατακτηθούν, εύκολα βλέπουμε να καταρρίπτονται Αντίθετα ο αγώνας για ολική απελευθέρωση δίνεται μέσα στα ίδια τα υποκείμενα που αμφισβητούν την ελευθερία τους και παλεύουν αδιάλλακτα και αδιαμεσολάβητα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την απελευθέρωση όλων των όντων.

Το Μεσημέρι της Κυριακής 3 Ιούνη επισκεφτήκαμε τη φυλακή του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου στα Σπάτα. Όπως είχαμε υπολογίσει η είσοδος του πάρκου ήταν γεμάτη με ευσυνείδητους γονείς που αποφάσισαν να ενισχύσουν την εκπαίδευση των παιδιών τους με το να τους δείχνουν τη φρίκη της αιχμαλωσίας, με πούλμαν γεμάτα με τουρίστες και διαφόρων ειδών επισκέπτες που πλήρωσαν δεκαπέντε ευρώ για να ενθουσιαστούν με πεινασμένα και τραυματισμένα δελφίνια και όλα τα υπόλοιπα μη ανθρώπινα ζώα που λιώνουν στα κλουβιά. Με το που φτάσαμε μας περίμενε ήδη το αρχιαφεντικό ιδιοκτήτης του πάρκου με τη συνοδεία ενός περιπολικού, των μπράβων του και φυσικά του προσωπικού του πάρκου. Το προσωπικό αρκέστηκε στο να μοιράζουν τα δικά τους κείμενα στους επισκέπτες, να μαζεύουν ένα ένα τα τρικάκια από κάτω, να μας περιφρονούν για την οικολογική μας συνείδηση και προσπάθησαν να μας βιντεοσκοπήσουν.

Μαζευτήκαμε περίπου 30 συντρόφια ενάντια στη φρίκη του εγκλεισμού στους ζωολογικούς κήπους, όπως έλεγε και το πανό το οποίο και τοποθετήσαμε στην είσοδο του πάρκινγκ του Αττικού, έτσι ώστε να έχουμε επικοινωνία με τους εν δυνάμει πελάτες. Μοιράσαμε πολλά κείμενα και δεχτήκαμε διαφόρων ειδών αντιδράσεις –από συγκαταβατικές συμφωνίες μέχρι ηχηρές αποδοκιμασίες-. Φωνάζαμε συνθήματα όπως «λευτεριά σε ζώα ανθρώπινα και μη – μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή», «τα δελφίνια ζούνε στους ωκεανούς – δεν είναι για τα πάρκα και τους ζωολογικούς», «με δεκαπέντε ευρώ πληρώνετε σκλαβιά – λευτεριά στα ζώα σκατά στ’ αφεντικά» και άλλα. Πετάξαμε τρικάκια σε όλο τον χώρο έξω από το πάρκο. Η παρουσία μας ήταν δυναμική και μείναμε ευχαριστημέν_ από την παρέμβαση. Πέραν από κάποιους διαπληκτισμούς με υπερευαίσθητους μπαμπάδες, όλα κύλησαν ομαλά και παραμείναμε στο χώρο για τρεις ώρες.

Εξημερωτές τα ζώα και η γη δε σας ανήκουν.

Εις το επανιδείν.

ΜΕΧΡΙ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

   

Την Κυριακή 6 Μαΐου 2018 συμμετείχαμε στη δράση ενάντια στη βιομηχανία γούνας στην Καστοριά μαζί με συντρόφισσες και συντρόφους από Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Διαδηλώσαμε έξω από το εκθεσιακό κέντρο όπου διεξαγόταν η 43η έκθεση γούνας Καστοριάς και στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε μικρή πορεία στην πόλη της Καστοριάς. Η συγκέντρωση στο σύνολό της είχε πολύ ζωντάνια και απαρτιζόταν από κόσμο που νιώθει οργή απέναντι στην βιομηχανία που είναι υπεύθυνη για τον εγκλεισμό, την εκμετάλλευση και τη δολοφονία εκατομμυρίων μη ανθρώπινων ζώων στον ελλαδικό χώρο κάθε χρόνο με την πλήρη οικονομική και ηθική στήριξη του κράτους.

Πετάχτηκαν τρικάκια και φωνάζονταν διαρκώς συνθήματα: «Γουνέμποροι, φασίστες, δολοφόνοι», «Γη, ζωή, ελευθερία, φωτιά σε όλα τα σφαγεία». «Η γούνα στάζει αίμα», «Στη βιομηχανία καμία ανοχή, ελεύθερα τα ζώα, ελεύθερη κι η Γη», «Βγάζουμε κραυγή για την ελευθερία, να κλείσουν όλα τα σφαγεία». Καθ’ όλη τη διάρκεια της δράσης υπήρχε έντονη αστυνομική παρουσία, περιπολικά και κλούβα μας ακουλούθησαν μετά τη λήξη της συγκέντρωσης μέχρι να φύγουμε εντελώς από το νομό. Για πρώτη φορά μέσα στην ίδια την πόλη της Καστοριάς πραγματοποιήθηκε μια συγκέντρωση ενάντια στη βιομηχανία γούνας. Η 6η Μάη ήταν η αρχή. Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι το εμπόριο γούνας των ζώων να γίνει παρελθόν.

 

ΕΞΗΜΕΡΩΤΕΣ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ Η ΓΗ ΔΕΝ ΣΑΝ ΑΝΗΚΟΥΝ

 

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 1 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 12.00 ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΡΕΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΖΩΩΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Οι μέρες των γιορτών του πάσχα σηματοδοτούν την προετοιμασία για μια ακραιφνή, ενιαία και ομοιόμορφη τελετή κατανάλωσης του είδους ζώων που ονομάζονται αρνιά. Οι κάτοικοι ολόκληρου του ελλαδικού χώρου σαν «σώμα» επιτελούν τελετουργικά σχεδόν τη βρώση των αρνιών. Χιλιάδες αρνιά σουβλίζονται, εκατοντάδες χιλιάδες κότες εξοντώνονται για την παραγωγή των αυγών. Τις μέρες αυτές η σφαγή των αρνιών συντελείται σε μαζική κλίμακα στα «νόμιμα» εντατικοποιημένα σφαγεία όπου τα ζώα μπαίνουν στη σειρά ακούγοντας τις κραυγές και μυρίζοντας το θάνατο που έρχεται. Παράλληλα όμως στήνονται χιλιάδες αυτοσχέδια σφαγεία σε αποθήκες και αυλές για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση. Ζώα που σφάζονται με μαχαίρι στο λαιμό, πεθαίνουν αργά κατά την αποστράγγιση του αίματος ή ακόμα αργότερα κατά το γδάρσιμο και την αφαίρεση του δέρματος τους, για να αποτελέσουν το κεντρικό μενού στο τραπέζι της λαμπρής. Επειδή η εγχώρια παραγωγή δεν καλύπτει τη ζήτηση σε ζώντα εμπορεύματα (livestock) επιστρατεύονται μέσα σε άθλιες συνθήκες ζώα από ολόκληρη τη βαλκανική χερσόνησο και την τουρκία. Ροές έμψυχων σωμάτων, στοιβαγμένα για μέρες σε φορτηγά, νηστικά, χωρίς νερό, μέσα στις σωματικές τους απολήξεις για να φθάσουν κατευθείαν στη σφαγή στο λιγότερο χρόνο και κόστος.

Μέσα από αυτή τη σπισιστική λογική (σπισιμός = η αυθαίρετη διάκριση ανάμεσα στα είδη ζώων συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου ζώου) τα πτώματά τους πωλούνται στις δημόσιες αγορές, τα σούπερ μάρκετ και τα κρεοπωλεία, είτε με το κιλό, είτε με το κομμάτι, είτε ως ολότητες. Ολόκληρα γδαρμένα αρνιά με το βλέμμα του θανάτου μας κοιτούν μέσα από τις βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων ρωτώντας το γιατί. Οι περισσότεροι είτε λόγω συνήθειας, είτε λόγω πεποιθήσεων, είτε λόγω συμμόρφωσης στην κυρίαρχη κρεοφαγική νόρμα αποφεύγουν και απορρίπτουν το βλέμμα των αθώων, αγοράζοντας, ψήνοντας και τρώγοντας τις σάρκες τους.

Πόλη, κρέας και βιομηχανικός εφιάλτης

Η σκληρή πραγματικότητα της βιομηχανίας κρέατος αντιτίθεται στο βουκολικό όνειρο του αγαθού ποιμένα που επιμένουν να συντηρούν οι ίδιες οι βιομηχανίες και οι άνθρωποι για να κατευνάσουν τις ενοχές τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και ο ίδιος ο χριστός παρουσιάζεται ως καλός ποιμήν που βάζει τις ανάγκες των προβάτων του πάνω από τις δικές του. Σήμερα δισεκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα αποτελούν την πρώτη ύλη για μια παγκόσμια βιομηχανία μαζικής εκτροφής και σφαγής ζώων που αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα εφοδιασμού κρέατος στους μαζικούς υπερπληθυσμούς των πόλεων. Πλέον οι γιγάντιες πολυεθνικές εταιρίες εκτροφής και σφαγής που επιχορηγούνται από τα κράτη να κάνουν αυτή τη σιχαμερή και ανενδοίαστη δουλεία στο μικρότερο δυνατό κόστος για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η βιομηχανία κρέατος συμβάλλει καθοριστικά στην αποψίλωση των δασών, την καλλιέργεια μεταλλαγμένων φυτών για ζωοτροφές, τη μόλυνση του νερού και του αέρα αλλά και την τεράστια κατανάλωση ενέργειας μέσα από τα παγκόσμια δίκτυα μεταφοράς των ζώντων ή τεμαχισμένων εμπορευμάτων. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα αποτελούν τα πλοία όπου στοιβάχθηκαν χιλιάδες αγελάδες από τη λατινική αμερική με σκοπό τη μεταφορά τους στην τουρκία για σφαγή. Κατά το πέρασμά τους από το αιγαίο δεκάδες νεκρές αγελάδες ξεβράστηκαν στις ακτές των νησιών. Η βιομηχανία κρέατος και παραγωγής ζωικών προϊόντων, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του τεχνοβιομηχανικού συστήματος, της μαζικής κοινωνίας και των δομών της κυριαρχίας. Πάνω στην κρεοφαγία τίθεται ένα πιο ριζικό ζήτημα, σε τι κόσμο τελικά θέλουμε να ζήσουμε.

Μέσα από τη μαζική βιομηχανική εκτροφή, λόγω των ασφυκτικά στοιβαγμένων σωμάτων των ζώων μέσα σε κλειστούς περιορισμένους χώρους, είναι αναπόφευκτη η άνοδος της νοσηρότητας και η δημιουργία και εξάπλωση νέων ασθενειών με θύματα τα ίδια τα ζώα εκτροφής. Πολλές φορές αυτές αφορούν ζωανθρωπονόσους (ασθένειες που μεταδίδονται σε πολλά είδη ζώων συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων) και παίρνουν διαστάσεις επιδημίας. Τότε εκατομμύρια ζώα σκοτώνονται είτε επειδή νοσούν, είτε προληπτικά με τους πιο φριχτούς τρόπους. Πολλά καίγονται ζωντανά ή πετιόνται σε λάκκους με καυτό νερό και μετά θάβονται ημιθανή. Τα ζώα δεν γίνονται αντιληπτά ως οντότητες παρά σαν ελαττωματικά εμπορεύματα προς καταστροφή, στερούμενα ζωής και του δήθεν «δικαιώματος» που λαμβάνει η ανθρωπότητα στην υγεία, τη ζωή και την ευημερία. είναι χαλασμένα εξαρτήματα μιας μηχανής που απειλεί να εξαπολύσει τον όλεθρο, όπως με τον ιό Η1Ν1. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω οι ασθένειες αυτές δεν αφορούν τη «φύση» του ίδιου του ζώου αλλά το βιομηχανικό σύστημα εκτροφής που όπως και οι πόλεις κάνει τα ζώα ανθρώπινα και μη να αρρωσταίνουν και τις ασθένειες να εξαπλώνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Παράλληλα η εκτεταμένη χρήση αντιβιοτικών στην κτηνοτροφία κάνει τους ιούς και τα μικρόβια όλο και πιο ανθεκτικά και ισχυρά δυσχεραίνοντας την αντιμετώπισή τους. Μιλάμε για το βιομηχανικό εργοστάσιο γιατί αυτό αποτελεί την βασική αλυσίδα ανεφοδιασμού των ζώων ως τροφής και με βάση αυτό πρέπει να σκεφτούμε τη σχέση μας με τα άλλα ζώα σήμερα. Παρόλα αυτά αποδίδουμε εγγενή αξία σε κάθε έμβιο ον και εναντιωνόμαστε στην εξημέρωση, την εκμετάλλευση και τη σφαγή σε κάθε κλίμακα και κάθε της μορφή. Κρέας, φετιχισμός του εμπορεύματος και καταναλωτική αλλοτρίωση

Τα ζώα δεν νοσούν μόνο κυριολεκτικά μέσα στο εργοστάσιο και το σφαγείο αλλά ολόκληρη η καταναλωτική κοινωνία βιώνει μια αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική πραγματικότητα ζώντας μέσα στην πλάνη του εμπορεύματος. Η φετιχοποιημένη αντίληψη σχετικά με το κρέας στο δυτικό κόσμο μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο ως αποκύημα της στέρησης τροφής που είχαν υποστεί οι πληθυσμοί, σε συνδυασμό με μια σύγχρονη εμμονή στο φαγητό με τη διαφήμιση και τη συνεχή προβολή συνταγών, εστιατορίων και εκπομπών μαγειρικής οδηγεί σε μια επιτελεστικότητα των εδώδιμων σωμάτων (κρέας) πραγμοποιημένης μέσω του lifestyle. Τα σώματα των ζώων θεωρούνται a priori προορισμένα να τεμαχιστούν και να καταλήξουν στο πιάτο. Μια συνεχώς εμπλουτισμένη μόδα του αδηφάγου καταναλωτή που στο βωμό της αυτάρεσκης κάλυψης των επιθυμιών του μπορούν και πρέπει να θυσιαστούν όλα τα είδη ζώων. Όσο πιο σπάνιο, όσο πιο δαπανηρό, όσο πιο περίπλοκο και ενεργοβόρο για να παραχθεί ένα εμπόρευμα (έμβιο όν), τόσο περισσότερη αξία αποδίδεται στον καταναλωτή του. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο από επίπλαστες απολαύσεις οι οποίες οδηγούν μέσα από τη συνεχή αναζήτησή τους σε μια ακόρεστη κατανάλωση που συνεπάγεται ένα διαρκές και ασφυκτικό αίσθημα ανικανοποίητου.

Έθνος, οικογένεια, πατριαρχία, ανθρωποκεντρισμός

Το πάσχα όπως και οι άλλες γιορτές εθιμοτυπικής κατανάλωσης, δεδομένου ότι στη νεωτερική κοινωνία το θρησκευτικό αίσθημα έχει υποχωρήσει παρότι έχει αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του, λειτουργούν συνεκτικά για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων θεσμών όπως της οικογένειας και του έθνους. Αποτελούν μια διαδικασία ομογενοποίησης του υποτελούς πληθυσμού, αποσκοπούν στη δημιουργία κοινού συναισθήματος μέσω της εμπειρίας του συνεστιασμού. Την Κυριακή του πάσχα γιορτάζεται η ανάσταση του λεγόμενου θεανθρώπου (του οποίου ακόμα και η ιστορική ύπαρξη αμφισβητείται – μυθικισμός) που αναπαρίσταται μέσω της θυσίας του αμνού του θεού. Ένα ζώο λοιπόν, το αρνί, θυσιάζεται κατ’ εικόνα του υιού του θεού που δεν είναι παρά ένα ανδρικό υποκείμενο. Για όσους ασπάζονται το χριστιανισμό είναι μια μέρα χαράς και συγχώρεσης. Μέσα από τη δολοφονία, το σούβλισμα και την κρεοφαγία ενός νεαρού ζώου που γεννήθηκε μόλις λίγους μήνες πριν (ίσως και τα χριστούγεννα μαζί με το «θείο βρέφος»!), η αγία πατριαρχική οικογένεια γιορτάζει την επιστροφή όσων ζουν μακριά και την επανένταξη των άσωτων μελών. Είναι η μέρα που όλοι υποχρεούνται να φάνε τη σάρκα του ζώου για να εξαγνιστούν, να διαπράξουν συμβολικά τη σφαγή για να λάβουν τη συγχώρεση. Όσες αντιστέκονται στην πατριαρχική επιβολή της γιορτής αυτής όπου οι cis άντρες ετοιμάζουν το κοκορέτσι (τυλιγμένα έντερα ζώων) και σουβλίζουν το αρνί, όσοι δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία θεωρούνται λιγότερο ή μη άνδρες έλληνες. Όσες αρνούνται να γιορτάσουν πάνω από το πτώμα του αρνιού, να τσουγκρίσουν αυγά, να φάνε τις σάρκες άλλων έμβιων όντων περιθωριοποιούνται και στιγματίζονται κατάφωρα ως «Άλλοι».

Η γιορτή όπου ζώα θυσιάζονται για να σωθεί η ανθρωπότητα από τις «αμαρτίες» της βρωμάει ανθρωποκεντρισμό. Αμαρτία για τη θρησκευτική συνείδηση αποτελεί η χαρά της ζωής, η απόλαυση και η άρνηση της υποταγής στον πατέρα, το σύζυγο, τον αφέντη, ενώ αντίθετα η εξημέρωση, η εκμετάλλευση και η σφαγή άλλων έμβιων όντων στο βωμό μιας επίπλαστης εθιμοτυπικής κατανάλωσης και του κέρδους είναι απόλυτα θεμιτά είναι καθ’ όλα εν-τάξει. Η ζωή και η ελευθερία στο στόχαστρο. Η υποταγή και η αλλοτρίωση στο προσκήνιο.

Οι εξουσιαστικές σχέσεις εμπεδώνονται και ένας κόσμος ιεραρχικά δομημένος αναπαράγει τον εαυτό του. Αντίστοιχα η φύση αποτελεί απλά ένα πεδίο κατανάλωσης των βιομηχανικά παραγμένων προϊόντων. Δεν της αποδίδεται καμία εγγενής αξία παρά μόνο ως τοποθεσίας σύντομης απόδρασης από το αστικό περιβάλλον η οποία πρέπει να περιοριστεί, να εξορθολογικοποιηθεί για να παρέχει την αισθητική ομοιομορφία και την ασφάλεια που επιδιώκουν οι αστοί επισκέπτες. Δρόμοι πρέπει να διανοιχθούν, βουνά πρέπει να σμιλευθούν, άγρια ζώα να εκτοπιστούν για να γίνει το δάσος ένας χώρος αναψυχής. Γεμίζει η ύπαιθρος για περίπου 4-5 μέρες με σούβλες, ψησταριές, πλαστικά πιάτα, μαχαίρια και τενεκεδάκια έτοιμα να προκαλέσουν τις πυρκαγιές του καλοκαιριού.

Παρότι η παραπάνω ανάλυση θα μπορούσε να αφορά και την κατανάλωση φυτικών τροφών μέσα σε μια αλλοτριωμένη εξουσιαστική κοινωνία, χωρίς τη σάρκα των ζώων τίποτε δεν θα ήταν ίδιο. Ο φόνος και το αίμα λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο σε συμβολικό επίπεδο παρότι γίνεται προσπάθεια να παρουσιάζεται το κρέας σαν κάτι απενοχοποιημένο και αποστασιοποιημένο από την προέλευσή του, το ίδιο δηλαδή το νεκρό ζώο. Η εξημέρωση άλλωστε των ζώων, αυτή η πιο ακραία μορφή εκμετάλλευσης και παρέμβασης στη φύση, εικάζεται ότι συντελέστηκε για να ικανοποιήσει την «ανάγκη» για τελετουργικές σφαγές. Συνεπώς η εκμετάλλευση των ζώων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις θρησκείες των εξουσιαστικά δομημένων κοινωνιών και λειτουργεί αναπαραγωγικά για τις ίδιες και το εκάστοτε σύστημα κυριαρχίας που υπηρετούν.

Έτσι λοιπόν υποστηρίζουμε ένα συνολικό πρόταγμα ολικής απελευθέρωσης που αφορά όλα τα ζώα και τη γη, άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φυτοφαγία ως πρακτική άρνησης εμπέδωσης των εξουσιαστικών πρακτικών στην καθημερινή ζωή.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ

Συγκέντρωση ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και την σφαγή των ζώων του Πάσχα