Το Αττικό πάρκο είναι, όπως ορίζεται από το όνομα του, ένας περιφραγμένος χώρος εντός του αστικού περιβάλλοντος με προσαρτημένα φυτά και διακριτές διαδρομές για τους ανθρώπους-επισκέπτες. Η διαφορά με άλλα αστικά πάρκα είναι πως, στο συγκεκριμένο, κρατούνται και αιχμάλωτα άγρια ζώα προς θέαση, για δήθεν εκπαιδευτικούς λόγους, ως μια αποτυχημένη προσομοίωση της άγριας φύσης σε βιτρίνα. Ο όρος «πάρκο», χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο έναντι του ζωολογικού κήπου για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και σύνδεση με άλλα μεγάλα πάρκα διάσωσης ζώων όπου τα ζώα δεν ζουν σε κλουβιά.
Τα ζώα αυτά τοποθετηθηκαν στα σημερινά τους κλουβιά, αφού προηγουμένως κυνηγήθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν βίαια, αποκόπηκαν από τους φυσικούς τους βιότοπους, αλλά και από τις αγέλες τους, ώστε τελικά να παραμένουν εσώκλειστα σε μερικά τετραγωνικά, υποκείμενα στο βασανισμό της εκμετάλλευσης μέσω του εγκλεισμού τους σε πλήρως ελεγχόμενες συνθήκες και εξαρτώμενα από τους ειδικούς που τους χαρίζουν τις λεγόμενες «5 ελευθερίες»: Τα κλασσικά και αναγκαία “παροχή νερού και φαγητού, υγειονομική περίθαλψη, κατάλληλο περιβάλλον ” αλλά και “τη δυνατότητα έκφρασης κάθε φυσιολογικής συμπεριφοράς”, την “προστασία από το φόβο και την αγωνία”. Εαν αναλογιστούμε την πραγματικότητα της ζωής τους, θα δούμε πως μηδενίζεται η αυτενέργεια τους κάθε μέρα.
Σαν παράρτημα του Αττικού, το Μάρτιο του 2010 ξεκινά το Δελφινάριο με τέσσερα δελφίνια που προέρχονται από το θαλάσσιο Μουσείο της Λιθουανίας με σκοπό την εμπορική τους εκμετάλλευση σε ακριβοπληρωμένες παραστάσεις από το κοινό. Σύμφωνα με την Αμερικάνικη cetabase και το ίδιο το μουσείο, τρία από αυτά είναι άγρια και έχουν συλληφθεί στη Μαύρη θάλασσα, ενώ είναι τα μόνα από τα δέκα που έχουν επιβιώσει όντας αιχμάλωτα. Το κοινό εκτίθεται σε ορισμένες σκηνές, φαινομενικά διασκεδαστικές όπου τα δελφίνια πηδούν συγχρονισμένα πάνω από το νερό και στους τσιμεντένιους τοίχους εκτός της πισίνας, σκηνές οι οποίες προέρχονται από βασανισμό και είναι πλήρως αποκομμένες από την πραγματικότητα μιας ελέυθερης ζωής.
Για τα δελφίνια η πισίνα δεν είναι παρά ένα κελί, όπου θα ζήσουν υποταγμένα στους εκπαιδευτές που τα εκβιάζουν με πείνα και στερούμενα των βασικότερων αναγκών τους. Θα ζήσουν όπου και όπως επιλέξουν τα αφεντικά τους και θα πεθάνουν όταν πια δε θα τους προσφέρουν κέρδος.
Δυστυχώς ο εγκλεισμός γίνεται αντιληπτός μόνο όταν το υποκείμενο μπορεί να δει την αντανάκλαση του στο αιχμάλωτο όν. Λίγο πολύ, όταν ο άνθρωπος αντικρύζει έναν φυλακισμένο, ακόμα κι αν δε συμπάσχει, κατανοεί οτι πρόκειται για φυλακή. Αδυνατούμε όμως να κατανοήσουμε το κακό που προκαλούμε στα υπόλοιπα έμβια όντα που υπόκεινται στην ανθρώπινη εκμετάλλευση. Με την κατασκευή μιας επαρκούς πειστικής εικόνας για το τι βιώνoυν τα ζώα, και υποβιβάζοντας τη σημασία των δεινών τους, στον πολιτισμό για τα ζώα έρχεται η πραγμοποίηση και όχι η κατανόηση τους ως συναισθανόμενα όντα.
Όντας βυθισμένοι/ες σε μια ανθρωποκεντρική αντίληψη της ζωής που δε βλέπει πέρα από τη λεηλασία της φύσης, της γης και των ζώων, για την παραγωγή και συσσώρευση κεφαλαίου, αλλά και όντας οι ίδιοι/ιδιες τρόφιμοι στις μητροπόλεις-φυλακές, ένας ζωολογικός κήπος απευθύνεται σε ένα πληθυσμό ο οποίος περιφέρεται, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε προβαλλόμενες συγκινήσεις σε περιφραγμένους χώρους, βουτηγμένος μέσα στα συστήματα ελέγχου και είναι εξοικειωμένος πλέον με την εικόνα του εγκλεισμού σε ποικίλες μορφές.
Παρότι ένα σημαντικό κοινωνικοπολιτικό κίνημα έχει δημιουργηθεί γύρω από τους κρατούμενους ανά τον κόσμο με πρόταγμα την καταστροφή των φυλακών,λίγα έχουν γίνει με αγώνα ριζοσπαστικό ενάντια στις φυλακές των ζώων. Για τους ζωολογικούς κήπους ως θεσμό και πρακτική, οι περισσότερες δράσεις παγκόσμια πραγματοποιούνται από θεσμική σκοπιά με σκοπό τη βελτίωση των συνθηκών εγκλεισμού, χωρίς την αμφισβήτηση της χρήσης τους ως θέαμα ενγενει. Ειδικά για το το Αττικό πάρκο πολλά άρθρα καταγγελτικού χαρακτήρα έχουν γραφτεί από θεσμικές οργανώσεις , πολλές μηνύσεις έχουν γίνει σε υπουργεία αναφορικά με το δελφινάριο.
Η μπίζνα όμως με κεφάλαιο τη ζωή στην αιχμαλωσία, και όλο το ιδεολογικό υπόβαθρο όπου στηρίζεται, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί χωρίς το πρόταγμα για την ολική απελευθέρωση των ζώων και μέσα από αιχμηρούς αγώνες.
Οι προσπάθειες για επιμέρους αλλαγές οι οποίες εναποθέτουν τις ελπίδες στους εκάστοτε διαχειριστές του κράτους και της εξουσίας εν γένει είναι ατελέσφορες. Αφού με την αλλαγή των συσχετισμών αυτές μπορεί να ανατραπούν εκ νέου. Όταν οι αγώνες διαπραγματεύονται με την εξουσία τα κεκτημένα που τόσο δύσκολα μπορεί να κατακτηθούν, εύκολα βλέπουμε να καταρρίπτονται Αντίθετα ο αγώνας για ολική απελευθέρωση δίνεται μέσα στα ίδια τα υποκείμενα που αμφισβητούν την ελευθερία τους και παλεύουν αδιάλλακτα και αδιαμεσολάβητα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και την απελευθέρωση όλων των όντων.
Το Μεσημέρι της Κυριακής 3 Ιούνη επισκεφτήκαμε τη φυλακή του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου στα Σπάτα. Όπως είχαμε υπολογίσει η είσοδος του πάρκου ήταν γεμάτη με ευσυνείδητους γονείς που αποφάσισαν να ενισχύσουν την εκπαίδευση των παιδιών τους με το να τους δείχνουν τη φρίκη της αιχμαλωσίας, με πούλμαν γεμάτα με τουρίστες και διαφόρων ειδών επισκέπτες που πλήρωσαν δεκαπέντε ευρώ για να ενθουσιαστούν με πεινασμένα και τραυματισμένα δελφίνια και όλα τα υπόλοιπα μη ανθρώπινα ζώα που λιώνουν στα κλουβιά. Με το που φτάσαμε μας περίμενε ήδη το αρχιαφεντικό ιδιοκτήτης του πάρκου με τη συνοδεία ενός περιπολικού, των μπράβων του και φυσικά του προσωπικού του πάρκου. Το προσωπικό αρκέστηκε στο να μοιράζουν τα δικά τους κείμενα στους επισκέπτες, να μαζεύουν ένα ένα τα τρικάκια από κάτω, να μας περιφρονούν για την οικολογική μας συνείδηση και προσπάθησαν να μας βιντεοσκοπήσουν.
Μαζευτήκαμε περίπου 30 συντρόφια ενάντια στη φρίκη του εγκλεισμού στους ζωολογικούς κήπους, όπως έλεγε και το πανό το οποίο και τοποθετήσαμε στην είσοδο του πάρκινγκ του Αττικού, έτσι ώστε να έχουμε επικοινωνία με τους εν δυνάμει πελάτες. Μοιράσαμε πολλά κείμενα και δεχτήκαμε διαφόρων ειδών αντιδράσεις –από συγκαταβατικές συμφωνίες μέχρι ηχηρές αποδοκιμασίες-. Φωνάζαμε συνθήματα όπως «λευτεριά σε ζώα ανθρώπινα και μη – μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή», «τα δελφίνια ζούνε στους ωκεανούς – δεν είναι για τα πάρκα και τους ζωολογικούς», «με δεκαπέντε ευρώ πληρώνετε σκλαβιά – λευτεριά στα ζώα σκατά στ’ αφεντικά» και άλλα. Πετάξαμε τρικάκια σε όλο τον χώρο έξω από το πάρκο. Η παρουσία μας ήταν δυναμική και μείναμε ευχαριστημέν_ από την παρέμβαση. Πέραν από κάποιους διαπληκτισμούς με υπερευαίσθητους μπαμπάδες, όλα κύλησαν ομαλά και παραμείναμε στο χώρο για τρεις ώρες.
Εξημερωτές τα ζώα και η γη δε σας ανήκουν.
Εις το επανιδείν.
ΜΕΧΡΙ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
