ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΑ ΖΩΑ ΣΕ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΒΟΥΝΑ

Την τελευταία δεκαετία γίνεται συνέχεια λόγος, από κρατικούς φορείς και ΜΜΕ, για τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που εκτιμάται ότι βρίσκονται στο υπέδαφος και υποθαλάσσια του ελλαδικού χώρου. Πατώντας πάνω στην οικονομική δυσμάρεια που βιώνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού εξαιτίας της κρίσης, προτάσσεται ως λύση η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αυτών από εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Έτσι, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αδειοδοτούν χωρίς ενδοιασμούς τις εκάστοτε εταιρίες για να διεξάγουν αρχικά έρευνα σχετικά με το μέγεθος των κοιτασμάτων και, αν θεωρηθεί προσοδοφόρα, να προχωρήσουν στην εξόρυξη. Συγκεκριμένα σχεδόν το 1/3 της χερσαίας και θαλάσσιας επικράτειας της Δυτικής και Νοτιοδυτικής Ελλάδας έχει μετατραπεί σε πεδίο έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων ενώ δεν αποκλείεται η εξόρυξη σχιστολιθικού αερίου μέσω fracking, μιας μεθόδου πολύ καταστρεπτικής για τη γύρω περιοχή.

Αυτές οι επενδύσεις παρουσιάζονται σαν μια διπλή σωτηρία, τόσο σε ατομικό όσο και σε “εθνικό” επίπεδο, εξαιτίας της υπόσχεσης για δημιουργία νέων μόνιμων θέσεων εργασίας αλλά και παράλληλα ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας και κυρίως του δευτερογενούς τομέα. Πρόκειται για μία λογική που υποθάλπτει την έννοια του ατομικού συμφέροντος ενώ παράλληλα δημιουργεί διακρατικούς ανταγωνισμούς οι οποίοι πολύ συχνά οδηγούν σε πολεμικές συρράξεις μικρού ή μεγάλου βεληνεκούς. Αντίστοιχα αυτή η ατομικιστική και εθνοκεντρική αντίληψη αγνοεί τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των εξορύξεων, τόσο σε μικρο όσο και σε μακρο κλίμακα προς χάριν ενός ιδιοτελούς συμφέροντος.

Αυτά τα προτεινόμενα μοντέλα ανάπτυξης βρίθουν αντιφάσεων καθώς από τη μία παρουσιάζεται μία εξωραϊσμένη εικόνα των επενδύσεων αυτών και ταυτόχρονα παραβλέπονται οι επιπτώσεις οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση με άλλες αναπτυξιακές επενδύσεις που προτείνονται ακόμα και από τους ίδιους επιχειρηματικούς ομίλους. Προτείνονται και χρηματοδοτούνται, δηλαδή, στις ίδιες περιοχές εξορυκτικές, βιομηχανικές, τουριστικές και αγροκτηνοτροφικές επιχειρήσεις των οποίων οι δραστηριότητες στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι ασύμβατες. Οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται μόνο για μια βραχυπρόθεσμη οικονομική μεγέθυνση αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Πάγια τακτική των επιχειρήσεων αποτελεί η παρουσίαση περιβαλλοντικών μελετών οι οποίες αποπροσανατολίζουν το ευρύ κοινό από την καταστροφή που οι ίδιες πρόκειται να συντελέσουν, υποσχόμενες ανάπλαση και αποκατάσταση των κατεστραμμένων περιοχών μετά το πέρας των εξορύξεων. Αυτό το οικολογικό προσωπείο δεν θα έπρεπε να πείθει κανέναν, μιας και οι ίδιες, πολλές φορές, εταιρίες έχουν αφήσει “καμένη γη” στο πέρασμά τους, εγκαταλείποντας σε αρκετές περιπτώσεις το έργο πολλά χρόνια πριν την λήξη του συμβολαίου όταν αυτό δεν είναι πια επαρκώς κερδοφόρο. Σε πολλές χώρες, κυρίως της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, ολόκληροι βιότοποι βούλιαξαν στα απόβλητα πετρελαίου και οι γύρω πληθυσμοί λιμοκτονούν αφού η γη τους έχει καταστεί εντελώς άγονη.

Οι επιπτώσεις στην βιόσφαιρα ποικίλουν και είναι τις περισσότερες φορές μη-αναστρέψιμες. Αρχικά, στις περιοχές όπου διεξάγονται έρευνες κοιτασμάτων, είτε στη θάλασσα είτε στην ξηρά, διαρρηγνύονται τα ανώτατα στρώματα του φλοιού της Γης με αποτέλεσμα να εντείνονται οι σεισμικές δονήσεις. Σε περιοχές όπως η δυτική Ελλάδα, τα Επτάνησα και η Κρήτη, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως εν γένει σεισμογενείς, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος. Επιπλέον, κατά τις ερευνητικές διαδικασίες, είναι εξίσου πιθανό να συμβούν ατυχήματα με αποτέλεσμα τη διαρροή πετρελαίου μολύνοντας είτε τα θαλάσσια, είτε τα υπόγεια και υπέργεια ύδατα στην ξηρά. Κατά την έρευνα, ένα μέρος του υπεδάφους έχει ήδη διαρραγεί και συνεπώς ακόμα κι αν το κοίτασμα δεν αποδειχθεί επαρκές ή κερδοφόρο, η ζημιά έχει γίνει. Το ίδιο ισχύει και όταν τελικά αρχίσουν οι εξορυκτικές διαδικασίες, κατά τις οποίες οι παραπάνω κίνδυνοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο λόγω της καθημερινής εξόρυξης και άντλησης. Όμως χρειάζεται να λάβουμε υπ’ όψιν ότι και κατά την «ομαλή» διαδικασία εξόρυξης μικρότερες αλλά μη αμελητέες ποσότητες πετρελαίου διαφεύγουν είτε στη θάλασσα είτε στην ξηρά. Συνεπώς οι εξορύξεις είναι επιβλαβείς ακόμα και χωρίς την περίπτωση «ατυχήματος».

Πέρα από την καθαυτή εξόρυξη, η όλη διαδικασία είναι απαραίτητο να συναπαρτίζεται από μια σειρά υποδομών οι οποίες είναι εξίσου βλαβερές και ρυπογόνες. Δίπλα στις μονάδες εξόρυξης χτίζονται διυλιστήρια και άλλα εργοστάσια επεξεργασίας πετρελαίου και των παραγωγών του. Πιο συγκεκριμένα, ολόκληρες περιοχές στη Δυτική Ελλάδα θα μετατραπούν σε απέραντες βιομηχανικές ζώνες, περιβαλλοντικά υποβαθμισμένες, όπως στην Αττική έχει ήδη συμβεί στη ευρύτερη περιοχή από την Ελευσίνα μέχρι τα Μέγαρα. Παράλληλα, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν προορίζονται για χρήση στις γύρω περιοχές αλλά αποτελούν προϊόντα που πωλούνται στο παγκόσμιο εμπόριο, οπότε και χρειάζεται να μεταφερθούν είτε με πετρελαιαγωγά πλοία, είτε μέσω αγωγών. Και στις δύο περιπτώσεις ο κίνδυνος ατυχήματος και διαρροής είναι υπαρκτός, όπως έχει αποδειχτεί πολλάκις. Τέτοια επιχειρηματικά εγχειρήματα απαιτούν μεγάλα κεφάλαια για την υλοποίησή τους τα οποία κατά κανόνα ενδιαφέρονται να επενδύσουν μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι οι οποίοι ευθύνονται για την σύγχρονη αποικιοκρατία.

Οι επιπτώσεις στον φυσικό κόσμο και τα μη-ανθρώπινα ζώα είναι παραπάνω από εμφανείς. Ολόκληρες περιοχές αποψιλώνονται και αποστραγγίζονται από τα φυσικά τους ύδατα για να καταστήσουν τη γη κατάλληλη για την εξόρυξη. Παράλληλα, η θαλάσσια ζωή διαταράσσεται από την ηχορύπανση που παράγεται από τα μηχανήματα, ενώ στην περίπτωση που υπάρξει επιπλοκή και δημιουργηθεί πετρελαιοκηλίδα, ένας βιότοπος μετατρέπεται σε κρανίου τόπο, μία καταστροφή η οποία έχει χρόνια αποτελέσματα ακόμα κι αν φαινομενικά “καθαριστεί”. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της προσάραξης του τάνκερ Exxon Valdez το 1989 στην Αλάσκα, 10 χρόνια μετά από το ατύχημα μόνο δύο είδη άγριας ζωής είχαν συνέλθει από τις επιπτώσεις της πετρελαιοκηλίδας, ενώ συνολικά υπολογίζεται ότι πέθαναν 300.000 – 675.000 θαλασσοπούλια. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι το γεγονός ότι τα πλαστικά από πετρέλαιο δεν είναι βιοδιασπώμενα και έτσι προκαλούν μεγάλη ζημιά στο θαλάσσιο οικοσύστημα. Διασπώνται σε μικρότερα κομμάτια και μετά εισχωρούν στη διατροφική αλυσίδα του θαλάσσιου οικοσυστήματος ή βγαίνουν στις ακτές. Τα μικροσκοπικά πλαστικά κομμάτια μοιάζουν με πλαγκτόν, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται τα ψάρια και τα θαλασσοπούλια και να τα τρώνε. Η «τοξική» τροφή δεν λιώνει μέσα στα ψάρια με αποτέλεσμα να τρέφονται συνεχώς. Χιλιάδες θαλασσοπούλια πεθαίνουν κάθε χρόνο, επειδή παγιδεύονται σε πλαστικά απόβλητα ή καταπίνουν διάφορα απόβλητα που βρίσκονται στη θάλασσα. Πολλοί θαλάσσιοι οργανισμοί πέφτουν θύματα των αποβλήτων λόγω κατάποσης ή παγίδευσης, ενώ ταυτόχρονα υφίστανται και τις επιπτώσεις της υποβάθμισης του θαλάσσιου περιβάλλοντος που προκαλούνται από τη δράση της τριβής απορριμμάτων στο βυθό.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα καταστροφής της φύσης από την εξόρυξη πετρελαίου είναι η περιοχή της Αλάσκας στην Αλμπέρτα του βόρειου Καναδά, όπου και το αρκτικό δάσος έχει πληγεί λόγω της αποψίλωσης για ανοικτές εξορύξεις πίσσας, εξαιτίας της ατμοσφαιρικής ρύπανσης που προκαλούν τα διυλιστήρια η οποία έχει σαν αποτέλεσμα οι ρύποι και η όξινη βροχή να πέφτουν πάνω στο δάσος. Ολόκληρες «λίμνες» εναπόθεσης των λυμάτων εξόρυξης έχουν δημιουργηθεί οι οποίες είναι επικίνδυνες για τη ζωή των πουλιών. Οι τοπικοί πληθυσμοί καριμπού έχουν φθάσει στο χείλος της εξαφάνισης, λόγω και του εντατικού κυνηγιού αλλά και της απώλειας των ενδιαιτημάτων. Παράλληλα χιλιάδες φτωχοί άνθρωποι από τις ΗΠΑ μεταναστεύουν στο μακρινό βορρά για να εργαστούν στη βιομηχανία του πετρελαίου που προσφέρει καλύτερους μισθούς με αντάλλαγμα την υγεία και τον κίνδυνο της ζωής τους. Αυτή η μεταφορά πληθυσμού σε μέρη άλλοτε αραιοκατοικημένα οδηγεί σε μια ανταγωνιστική συνθήκη με τα άγρια ζώα της περιοχής, λύκοι αρκούδες, με αποτέλεσμα τη νομιμοποίηση του κυνηγιού τους, καθώς η ζωή των ζώων νοηματοδοτείται ως κατώτερη εντός του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού.

Η μάχη για την ενεργειακή επάρκεια δεν περιορίζεται μόνο στο πετρέλαιο. Στην προσπάθειά τους για εξασφάλιση των ενεργειακών πηγών τα κράτη και οι εταιρίες εμμένουν ακόμη και στις παλαιότερες μορφές ενέργειας όπως το κάρβουνο, συνεπώς δεν μπορούμε να έχουμε αυταπάτες για υπόσχεση μετάβασης σε λιγότερο ρυπογόνες εναλλακτικές. Στη Ρηνανία της Γερμανίας η εταιρία RWE διαχειρίζεται 3 ορυχεία λιγνίτη και εξορίσει 100 εκατομμύρια τόνους λιγνίτη ετησίως. Επίσης, διαχειρίζονται 5 εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, όπου ο άνθρακας καίγεται για να παραχθεί ενέργεια. Η βιομηχανία παράγει περίπου 100 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα ετησίως, διοχετεύει σκόνη και βαρέα μέταλλα, ραδιενεργά στοιχεία και άλλες μολυσματικές ουσίες. Για να μην πλημμυρίσουν τα ορυχεία η εταιρεία μειώνει το βάθος του νερού στο υπέδαφος σε 500 μόλις μέτρα, γεγονός που έχει σοβαρές επιπτώσεις για το φυσικό περιβάλλον. Εξαιτίας του μεγαλύτερου ορυχείου στην περιοχή –το ορυχείο Hambach- το δάσος Hambacher πετσοκόβεται από το 1978 γι αυτό και το 90% του δάσους έχει ήδη αποψιλωθεί. Το αρχικό σχέδιο της εταιρίας ήταν να κοπεί τελείως έως το 2018. Οι συνέπειες δεν περιορίζονται πια σε τοπικό επίπεδο. Τα ζώα χάνουν τον φυσικό τους βιότοπο. Το δάσος των 12.000 ετών φιλοξενεί 142 είδη πουλιών και 13 προστατευόμενα είδη που απειλούνται από τις εξορύξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το προστατευόμενο είδος νυχτερίδας Bechstein που οδηγείται στον λοιμό και στον θάνατο καθώς η RWE, εκτός από την βίαιη μετεγκατάσταση των νυχτερίδων, καταστρέφει τις ήδη υπάρχουσες φωλιές τους κλείνοντας τις με πλαστικό. Επιπροσθέτως, εκατομμύρια άνθρωποι εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν λόγω της ερήμωσης ολόκληρων περιοχών, τόσο από την ηχορύπανση που προκαλείται από τους αναγκαίους για τις εξορυκτικές διαδικασίες αυτοκινητόδρομους, όσο και από τα έργα τοποθέτησης σιδηροδρομικών γραμμών για την μεταφορά του λιγνίτη.

Τα πετρελαϊκά ατυχήματα είναι αρκετά συχνά και αφορούν τόσο εκρήξεις σε πλατφόρμες όσο και διαρροή από πετρελαιαγωγά πλοία. Μεγάλες οικολογικές καταστροφές έχουν σημειωθεί σε περιοχές όπως ο Περσικός κόλπος, η Νότιος Αφρική, η Μεσόγειος, η Αλάσκα, ο Καναδάς, η Ισπανία αλλά και η Ελλάδα, όπου το 1980 χύθηκαν στη θάλασσα 730.000 βαρέλια από το ατύχημα που προκάλεσε το τάνκερ Irenes Serenade. Το πιο πρόσφατο μεγάλο ατύχημα, συνέβη τον Απρίλιο του 2010 στην εξέδρα Deepwater Horizon της BP στον Κόλπο του Μεξικού. Η έκρηξη στην εξέδρα Deepwater Horizon προκάλεσε τη βύθισή της, το θάνατο έντεκα ανθρώπων και τη διαρροή σχεδόν 5 εκατ. βαρελιών πετρελαίου. Έχει χαρακτηριστεί ως το χειρότερο ατύχημα θαλάσσιας ρύπανσης από διαρροή πετρελαίου στην παγκόσμια ιστορία. Προκάλεσε την οικολογική καταστροφή 32.000 km2 υγροτόπων της Λουιζιάνα αλλά και την απονέκρωση μιας τεράστιας περιοχής του βυθού και την αύξηση της θνησιμότητας στα δελφίνια και τις θαλάσσιες χελώνες. Στην αττική υπήρξε μια πολύ πρόσφατη μεγάλη καταστροφή η οποία βρίσκεται εκτός συζήτησης σε ό,τι αφορά τις εξορύξεις. Η πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό κόλπο που οφείλεται στη βύθιση του δεξαμενόπλοιου Αγία Ζώνη ΙΙ στις 10 Σεπτεμβρίου 2017, το οποίο μετέφερε από τα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου 2.200 τόνους καυσίμου και 370 τόνους καυσίμου για ναυτιλιακές χρήσεις. Η πετρελαιοκηλίδα ρύπανε τις ακτές της Αττικής από τη Σαλαμίνα μέχρι τη Γλυφάδα γεμίζοντας τις πίσσα, ενώ εκατοντάδες ζώα έχασαν τη ζωή τους αυτοστιγμεί.

Το πετρέλαιο και ο βιομηχανικός πολιτισμός ευθύνεται για την αποσταθεροποίηση του κλίματος του πλανήτη, τις επιπτώσεις του οποίου βιώνουν οι κάτοικοί του, ανθρώπινοι και μη, ανεξάρτητα από το μέγεθος της ευθύνης που φέρουν. Το πολικό ψύχος στις ΗΠΑ, οι κάθοδος των πολικών αρκούδων νοτιότερα στη Ρωσία προς αναζήτηση τροφής (ή η άνοδος των ανθρώπινων πληθυσμών τις τελευταίες δεκαετίες για εξορύξεις πετρελαίου στο βόρειο πόλο), τα χιόνια στη Χαβάη, αποτελούν ενδείξεις ενός προβλήματος που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο. Μια ακόμη λιγότερο γνωστή επίπτωση είναι η οξίνιση των ωκεανών λόγω της απορρόφησης ολοένα και μεγαλύτερων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα οι οποίες εκλύονται στην ατμόσφαιρα από την καύση των ορυκτών καυσίμων. Η οξίνιση – μείωση του ph προς την κατεύθυνση της οξύτητας – προκαλεί διαταραχές στη θαλάσσια ζωή με πιο γνωστή το θάνατο των κοραλλιών. Οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές της χαμηλής διατηρησιμότητας επέμεναν για πολλές δεκαετίες ότι τα οφέλη της οικονομικής και τεχνολογικής προόδου θα μπορέσουν να υποκαταστήσουν τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, σήμερα παρόλο που βλέπουμε πως αυτά ήταν ψέματα, οι πολιτικές των κρατών και των εταιριών παραμένουν οι ίδιες.

Η βιομηχανική δυστοπία στηρίζεται στις εξορύξεις εν γένει για να συντηρήσει τα εργοστάσια και τις μηχανές που αναπαράγουν το σύστημα εξουσίας και διαμορφώνουν την σύγχρονη ζωή. Το ίδιο το πετρέλαιο έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη της βιομηχανίας και του σύγχρονου πολιτισμού, από τα εργοστάσια, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα, τα πλοία, όλα κινούνται με πετρέλαιο και τα παράγωγά του ενώ η πλειοψηφία των αντικειμένων που χρησιμοποιούμε είναι φτιαγμένα από πλαστικό. Η καύση του πετρελαίου μέσα στις μηχανές παράγει τεράστια μόλυνση και είναι ο πρώτος παράγοντας της κλιματικής αλλαγής ενώ η χρήση των πλαστικών οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου συσσώρευση απορριμμάτων. Το πετρέλαιο δεν είναι όμως ανεξάντλητο, πρόκειται για πεπερασμένα κοιτάσματα εντός της γης που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να εξαχθούν, ενώ ταυτόχρονα λόγω της ανάγκης του οικονομικού συστήματος για συνεχή οικονομική μεγέθυνση μέσω της αύξησης της παραγωγής και κατανάλωσης προϊόντων κάθε χρόνο αυξάνεται η ζήτηση του. Αυτό οδηγεί σε συνεχείς εντάσεις και γεωπολιτικές στρατηγικές οι οποίες εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αυτές τις μέρες η εταιρία ΕxxonMobil ανακοίνωσε ότι βρέθηκε ένα τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου στη θάλασσα δίπλα από την Κύπρο ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία διεξάγει στρατιωτική άσκηση με το όνομα «γαλάζια πατρίδα». Κανείς μας δεν θέλει να φανταστεί τι θα σημαίνει για τη θαλάσσια ζωή να ξεκινήσουν εξορύξεις οι οποίες θα περιβάλλονται από στρατιωτικές επεμβάσεις.

Εμείς απ’ την πλευρά μας είμαστε αντίθετες σε κάθε μορφή εξόρυξης σε όποιο μέρος της γης και αν γίνεται, πέρα από τοπικιστικές λογικές που λένε «ας γίνει όπου να ναι αρκεί να μην έρθει στον τόπο μου» προσπαθώντας ταυτόχρονα να προτάξουμε μια συνολική εναντίωση στον τρόπο ζωής που έχει τις εξορύξεις ως προϋπόθεση. Στεκόμαστε κριτικά απέναντι σε κάθε αναπτυξιακό σχέδιο είτε ενεργειακό, είτε μεταλλευτικό, είτε τουριστικό είτε κτηνοτροφικό που απαιτεί θυσίες, καταστροφή της φύσης, υποταγή των γηγενών πληθυσμών και εγκλεισμό, εκμετάλλευση και σφαγή των ζώων. Προτάσσουμε την ολική απελευθέρωση των ζώων και της γης, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν τα φυσικά ενδιαιτήματα των ζώων ανθρώπινων και μη παραμείνουν αλώβητα από την επέλαση της μεγαμηχανής.

Για την εναγρίωση του φυσικού κόσμου

Για την ολική απελευθέρωση των ζώων και της γης

ΠΟΡΕΙΑ ΠΕΜΠΤΗ 21/2/2019 6μμ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ | ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

Τεχνητή νοημοσύνη, βάσεις δεδομένων, επαυξημένη πραγματικότητα, κάμερες υψίστης ασφαλείας, ψηφιοποιημένα οικοσυστήματα, drones, έξυπνα κινητά με έξυπνες διαφημίσεις και έξυπνα σπίτια που μας κλέβουνε τις σκέψεις και τις κάνουνε εμπόρευμα, θέαμα, καταστολή.

Επιτήρηση. Τάξη και ασφάλεια.

Το εργαστήριο ξεφεύγει από τους τοίχους- το εργαστήριο είναι ο πλανήτης ολάκερος.

Όλα αυτά είναι εκείνα που φωνάζουνε δειλά αλλά ταυτοχρόνως κραυγαλέα όλοι οι γιάπηδες έλληνες επιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί, μεγαλοδιευθυντές και επιστήμονες από το Silicon Valley μέχρι την Αθήνα. Στις 19 Νοέμβρη με τη Σύνοδο Μοναδικότητας (SingularityU Summit), οι θιασώτες της τεχνολογικής δυστοπίας θα μαζευτούν στο Μέγαρο Μουσικής. Επομένως, η δυστοπία είναι εδώ, η δυστοπία είναι τώρα. Η Σύνοδος της Μοναδικότητας είναι μια συνάντηση που θα διδάξει στους επίδοξους αρχηγούς και τους επιχειρηματίες του μέλλοντος πώς να θριαμβεύσουν σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικότητας και υψηλής τεχνολογίας. Θεμέλια για όλα αυτά είναι οι μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες βάσης δεδομένων παγκοσμίως που κυριεύουν τον πλανήτη και βασιλεύουν στην “Κοιλάδα της Σιλικόνης” στην Καλιφόρνια, όπως η Google, η Yahoo και η Apple. Το όνειρο όλων αυτών παρουσιάζεται από διάφορους αλαζόνες επιστήμονες όπως o Πίτερ Διαμαντής, σε όλο τον κόσμο και εξαπλώνεται στις ελίτ της διεθνούς σκηνής. Πέρσι στο Μιλάνο, φέτος στην Αθήνα. Χορηγοί εδώ το ΣΚΑΙ και η Καθημερινή- ανέκαθεν τους τρέφαμε αντιπάθεια και δεν παραλείπουν να μας το υπενθυμίζουν- και το κέντρο ερευνών Demokritos, που κάνει πειράματα σε μη ανθρώπινα ζώα.

Το μέλλον είναι ήδη εδώ, αλλά εδώ είμαστε και εμείς, οι σκέψεις μας, οι φόβοι μας, οι αντιστάσεις μας. Τίποτα δεν έχει τελειώσει – το μέλλον είναι ακόμα άγραφο.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ για τη Σύνοδο Μοναδικότητας και τον νανόκοσμο

από την ομάδα Resistenze al nanomondo (Ιταλία)

ΚΥΡΙΑΚΗ 18/11 (τοποθεσία σύντομα) στις 19:00

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ (-ΜΙΚΟΡΦΩΝΙΚΗ) ενάντια στη Σύνοδο Μοναδικότητας

ΔΕΥΤΕΡΑ 19/11 στο Πάρκο Ελευθερίας (Βασ. Σοφίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής) στις 11:30

σύμπραξη ενάντια στο μέλλον

πρωτοβουλία από δαμάλα fera

traces of fire

THE FUTURE IS ALREADY HERE

TWO DAYS OF RESISTANCE TO SINGULARITY

Artificial intelligence, databases, augmented reality, high security cameras, digital ecosystems, drones, smartphones with smart advertisements and smart houses that steal our thoughts and turn them into merchandise, spectacle, suppression.

Surveillance. Order and security.

The laboratory escapes the four walls- the laboratory is the whole planet.

All this is what the yuppie entrepreneurs, academics, CEOs and scientists are shouting timidly but yet outrageously from Silicon Valley to Athens. On the 19th of November at the SingularityU Summit the enthusiasts of the technological dystopia will gather at Megaro Mousikis. Therefore, dystopia is here, dystopia is now. Singularity Summit is a gathering that will teach to the aspiring leaders and future entrepreneurs how they will thrive in an environment of competition and high technology. The foundation for all of this are the biggest multinational database companies in the world that govern the whole planet and reign in Silicon Valley, such as Google, Yahoo and Apple. Their dream is being presented worldwide by various arrogant scientists, such as Peter Diamantis, and is being spread to the elites of the international scene. Last year in Milan, now in Athens. The sponsors of this year’s summit here are Kathimerini and SKAI- we’ve always disliked them and they never miss out on reminding us- and the research center Demokritos, that test on non human animals.

The future is already here, but us, our thoughts, our fears, our resistances are also here. Nothing is over – the future is still unwritten.

EVENT-PRESENTATION about the SingularityU Summit and the nanoworld

by the group Resistenze al nanomondo (Italy)

SUNDAY 18/11 (location soon) at 19:00

DEMONSTARTION against the SingularityU Summit

MONDAY 19/11 Parko Eleutherias (Vassilisis Sofias, by Megaro Mousikis) at 11:30

cooperation against the future

initiative from damala fera

traces of fire

 

Στα πλαίσια των διεθνών πορειών «Animal rights march” καλούμε και εμείς στην πορεία που θα γίνει στην Αθήνα

Είμαστε όλα ζώα … .η αρχή των πάντων, μια χαμένη κοσμοθεωρία στη μέγγενη του ανθρωποκεντρισμού.

Το ανθρώπινο είδος μέσα από τις σχέσεις εξουσίας αποκόπτεται από τον υπόλοιπο φυσικό κόσμο και θεωρεί πως είναι κυρίαρχο των πάντων, μια κυριαρχία που δικαιολογεί οποιαδήποτε διάκριση και κακομεταχείριση απέναντι στα άλλα ζώα και τη γη. Μια διάκριση που μυρίζει θάνατο και πόνο. Το αίμα των ζώων κυλάει άφθονο στα σύγχρονα σφαγεία, τα πειραματικά εργαστήρια, τα εκτροφεία γουνοφόρων ζώων, τους ζωολογικούς κήπους, τα τσίρκο, τα «καταφύγια» ζώων… Όλα υπάρχουν για να μας θυμίζουν πως η θεμελιώδης διάκριση, αυτή του ανθρώπου από τα ζώα, ο σπισισμός, είναι εκείνη που δικαιολογεί τις πιο απεχθείς πρακτικές. Μέσα από το σπισισμό μπορεί κανείς να δικαιολογήσει την εξημέρωση, τον εγκλεισμό, το βασανισμό και τη σφαγή των μη ανθρώπινων ζώων, καθώς οτιδήποτε θεωρείται κατώτερο, στο εξουσιαστικό σύστημα που ζούμε, είναι μη άξιο ζωής.

Η μαζική κατανάλωση κρέατος κυριάρχησε μαζί με το δυτικό πολιτισμό ως συνέχεια της αποικιοκρατίας που επέφερε μια κανονικοποίηση και βιομηχανική εξάπλωση σε όλο τον πλανήτη. Η αποψίλωση του Αμαζονίου, οι μεταλλαγμένες καλλιέργειες σόγιας και σιτηρών για ζωοτροφές, τα εργοστάσια εκτροφής, τα πλοία φαντάσματα με τα χιλιάδες ζώα στοιβαγμένα προς σφαγή, τα βιομηχανικά σφαγεία, τα συσκευαστήρια και τα σούπερ μάρκετ αποτελούν μια αλυσίδα αέναης εκμετάλλευσης και καταστροφής. Ένα παγκόσμιο εμπόριο κρέατος που συνδέει τη Βραζιλία, με την Τουρκία και την Κίνα.

Η εκμετάλλευση των ζώων δεν βασίζεται απλά στην κάλυψη των υποτιθέμενων διατροφικών αναγκών, αλλά αποτελεί το θεμελιώδες φαντασιακό πάνω στο οποίο δομείται κάθε μορφή εξουσίας. Η εξουσία των ανθρώπων πάνω στους άλλους ανθρώπους και οι σχέσεις ιδιοκτησίας δομήθηκαν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των εξουσιαστικών σχέσεων πάνω στα ζώα και για αυτό τροφοδοτούν η μια την άλλη και δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν η μια χωρίς την άλλη. Η πατριαρχία και ο ανθρωποκεντρισμός προβάλλουν το μοντέλο του δυτικού λευκού άνδρα ως το μόνο άξιο – έχων ζωή, δικαιολογώντας κάθε κακομεταχείριση των Άλλων.

Η γη νοσεί και ο βιομηχανικός πολιτισμός την καταπίνει. Η ζωή πάνω στον πλανήτη μοιάζει όλο και πιο αβέβαιη, τεράστιες πόλεις παντού επεκτείνονται σε ολοένα και περισσότερες εκτάσεις άγριας φύσης. Τα λεγόμενα μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα γίνονται ολοένα και πιο φανερά, η απώλεια της βιοποικιλότητας, η εξαφάνιση των ειδών και η κλιματική αλλαγή έρχονται στο προσκήνιο όχι σαν μελλοντικές δυστοπίες αλλά ως απτή πραγματικότητα. Για αυτή τη ραγδαία καταστροφή του φυσικού κόσμου ευθύνεται ο καπιταλισμός, ο βιομηχανικός πολιτισμός και η μαζική κοινωνία, που χρειάζονται τις εξουσιαστικές δομές για να λειτουργούν απρόσκοπτα. Η ροή των εμπορευμάτων, ο ανταγωνισμός, η κερδοφορία και η συνεχής ανάπτυξη των παραγωγικών μέσων σε βάρος των έμβιων όντων συνθέτουν ένα δίκτυο κυριαρχίας που με τη συνεχή ανάπτυξη της εξουσιαστικής τεχνολογίας κάνουν την επέλασή τους πιο καταστροφική. Τα μη ανθρώπινα ζώα βρίσκονται στο κέντρο αυτής της καταστροφής, τα ίδια αποτελούν ταυτόχρονα παραγωγικές μηχανές αλλά και εμπορεύματα, από τα σώματά τους παράγεται κρέας, γάλα, αυγά αλλά και «γνώση», μια γνώση απαραίτητη για την καθυπόταξη των άλλων. Ούτε η τεχνολογία, ούτε η επιστήμη δεν είναι ουδέτερες, ούτε και μπορούν να λειτουργήσουν απελευθερωτικά μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και του βιομηχανικού πολιτισμού. Μόνος σκοπός ύπαρξής τους είναι η κανονικοποίηση, η πειθάρχηση, η σύστιξη και η υποταγή των σωμάτων και των επιθυμιών όλων των όντων.

Όλα τα παραπάνω προσπαθούν να καταδείξουν πως, σε ό,τι αφορά την εκμετάλλευση των ζώων, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο ζήτημα, μια «εκτροπή» ή μια αρνητική πτυχή ενός κατά τα άλλα αρμονικού κόσμου. Η εκμετάλλευση των ζώων παρέχει τόσο ιδεολογικό παράδειγμα για τις σχέσεις εξουσίας όσο και θεμελιώδη πηγή κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Δεν είναι ούτε αυθύπαρκτη ούτε και μπορεί να υπάρξει έξω από τις σχέσεις που την αναπαράγουν και τις οποίες εξυπηρετεί. Η ιδιοκτησία είναι μια από τις σχέσεις αυτέςˑ τα ζώα αποτέλεσαν τη πρώτη μορφή ιδιοκτησίας, ενώ το λεγόμενο δικαίωμα στην ιδιοκτησία αποτέλεσε την αρχή των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Από τη μια τα δικαιώματα αυτά ήταν μια ανάσα για τους πληθυσμούς των δυτικών χωρών όπου αυτά θεσμοθετήθηκαν. Από την άλλη όμως αποτελούσαν τον δούρειο ίππο που κουβαλούσε μέσα του τους αποκλεισμούς μέσα από την ιδιοκτησία. Το ιδιοκτησιακό αυτό δικαίωμα αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο σκόπελο στην άρση της εκμετάλλευσης των ζώων. Τα ζώα είναι ιδιοκτησία, των εκτροφέων, των σφαγέων, ακόμα και τα άγρια ζώα είναι ιδιοκτησία των κρατών που πωλούν τη ζωή τους στους τουρίστες-κυνηγούς. Πάνω σε αυτό το ιδιοκτησιακό δικαίωμα δομήθηκε η συσσώρευση του κεφαλαίου, η ανάδυση της αστικής τάξης, το καπιταλιστικό σύστημα και ο βιομηχανικός πολιτισμός. Για την προάσπιση αυτού του «δικαιώματος» που εγγυάται την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας δημιουργήθηκαν τα κράτη, ο τακτικός στρατός και η αστυνομία. Σε όλο τον κόσμο, υπερασπιστές των ζώων και της γης εμποδίζονται στις δράσεις τους, συλλαμβάνονται, φυλακίζονται και βασανίζονται από αυτό τον κατασταλτικό μηχανισμό του κράτους που στόχος του είναι να προασπίσει την ιδιοκτησία έναντι της ζωής και της ελευθερίας.

Αυτή η ηθική και πρακτική νομιμοποίηση της εκμετάλλευση των ζώων σε συνάρτηση με τις εξουσιαστικές σχέσεις και την καταστροφή της φύσης πρέπει να διαλυθεί εξ’ ολοκλήρου για να μπορούν όλα να είναι ελεύθερα. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να συμβεί από τη μια μέρα στην άλλη και χωρίς να αλλάξουν οι συνειδήσεις σε μια μεγάλη μερίδα κόσμου. Ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων στο εδώ και το τώρα, δεν είναι ένας μεμονωμένος αγώνας, μονοθεματικός και αποκομμένος από τα άλλα ζητήματα. Ακριβώς επειδή απευθύνεται στα πιο καταπιεσμένα και υποτιμημένα έμβια όντα ανοίγει δρόμο για μια συνολική ρήξη των ιδεολογιών που συνέχουν την κυριαρχία, όπως η πατριαρχία, οι φυλετικές διακρίσεις, οι ταξικοί διαχωρισμοί και η εργαλειακή αντίληψη της φύσης. Κάθε αγώνας ενάντια στη βιομηχανία κρέατος, γούνας, στους ζωολογικούς κήπους, τα πειράματα και ό,τι καταπιέζει τα ζώα έχει αξία αφού ροκανίζει τα θεμέλια της κυριαρχίας παρόλο που δεν θα καταφέρει από μόνος του να τα γκρεμίσει. Έτσι και εμείς αντιλαμβανόμαστε τον αντισπισισμό ως αναπόσπαστο κομμάτι του αντιεξουσιαστικού αγώνα.

Σήμερα παρατηρούμε πως, μέσα σε λίγα χρόνια, στον ελλαδικό χώρο το ενδιαφέρον σχετικά με την κατάσταση των μη ανθρώπινων ζώων μετατράπηκε, από μια δειλή, ατομική και σπάνια χορτοφαγική επιλογή, σε ένα κίνημα που επιδιώκει την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης των ζώων. Εμείς σαν αναρχικές, παρόλο που δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι αυτό μπορεί να συμβεί μέσα στο υπάρχον κοινωνικο – οικονομικό σύστημα, βλέπουμε θετικά κάθε αγώνα που αφορά τα ζώα και επιδιώκουμε να συμμετέχουμε σε αυτόν, γνωρίζοντας πως οι συνειδήσεις των ανθρώπων αλλάζουν στους δρόμους. Συνεπώς δεν επιδιώκουμε να διατηρήσουμε μια ιδεολογική καθαρότητα για τις εαυτές μας, αλλά θεωρώντας μας κομμάτι του αγώνα για την ολική απελευθέρωση των ζώων και τις γης, επιθυμούμε να (συμ)πορευτούμε προς αυτήν την κατεύθυνση, δημιουργώντας παράλληλα και ένα ανάχωμα απέναντι σε κάθε ρατσιστή και σεξιστή. Σε αυτή τη κατεύθυνση επιλέξαμε να συμμετάσχουμε και στην συγκεκριμένη πορεία.  Σήμερα καταστρέφονται όχι μόνο δισεκατομμύρια ζωές κάθε χρόνο, αλλά στερείται και η δυνατότητα στις μελλοντικές γενιές των μην ανθρώπινων ζώων να επιβιώσουν πάνω στο πλανήτη. Τα ζώα δεν ενδιαφέρονται να λάβουν αστικά και πολιτικά δικαιώματα, ούτε να αναγνωριστούν στα ίδια τα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας, αλλά να ζήσουν έξω από αυτήν μια ζωή ελεύθερη χωρίς εξουσία και κυρίως χωρίς τη βία της απώλειας των βιοτόπων τους.

Χρειάζεται να παλέψουμε για έναν κόσμο πέρα και μακριά από τη λογική της κερδοφορίας όπου τα ανθρώπινα και τα μη ανθρώπινα ζώα θα ζουν μια ζωή αρμονική, δομημένη πάνω σε σχέσεις αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και σεβασμού.

ΜΕΧΡΙ ΟΛΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

keimenoporeias

 

ΔΑΣΟΣ ΟΧΙ ΑΝΘΡΑΚΑΣ!

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΗAMBACH FOREST!

Οι αγώνες για το δάσος είναι αγώνες για τη ζωή – παλεύουμε ως το τέλος για κάθε σπιθαμή!!!

Στο δάσος του Χάμπαχ ένα σύγχρονο κίνημα κοινωνικής ανυπακοής έχει γεννηθεί και αναπτυχθεί τα τελευταία 6 χρόνια. Με κεντρικό σύνθημα την αντίσταση στην κλιματική αλλαγή και με πρόταγμα την κλιματική δικαιοσύνη, προσπαθούν να σταματήσουν την καταστροφή του δάσους από την επέλαση των εξορυκτικών δραστηριοτήτων λιγνίτη. Απέναντί τους βρίσκονται η πολυεθνική εταιρία ενέργειας RWE στην οποία «ανήκει» νομικά το δάσος, η τοπική κυβέρνηση της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας και η κεντρική κυβέρνηση της Γερμανίας.

Το αρχαίο δάσος του Χάμπαχ βρίσκεται στην περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας στην Γερμανία. Υπάρχει από την τελευταία εποχή των παγετώνων, εδώ και 12.000 χρόνια, και είναι ένα από τα παλαιότερα στη Γερμανία. Μέσα σε αυτά τα χιλιάδες χρόνια έχει αναπτυχθεί εντός του ένα ποικιλόμορφο οικοσύστημα το οποίο αποτελεί καταφύγιο σήμερα για μια σειρά από σπάνια είδη νυχτερίδων, αγριόγατων και τυφλοπόντικων. Μεγάλοι πληθυσμοί ελαφιών και αγριογούρουνων περιπλανώνται ανάμεσα στις βελανιδιές και τις σημύδες.

Η συνεχής αποψίλωση του δάσους για τη δημιουργία και την επέκταση του ανοικτού λάκκου ορυχείου λιγνίτη ξεκίνησε το 1978. Στη θέση του φυσικού δάσους βρίσκεται σήμερα μια γιγάντια τρύπα βάθους 500 μέτρων. Ο άνεμος μεταφέρει αιωρούμενα σωματίδια και χονδρόκοκκη σκόνη μακριά από το ορυχείο στη γύρω περιοχή συμπεριλαμβανομένης της πόλης της Κολωνίας, υποβαθμίζοντας την ποιότητα του αέρα. Για να αποφευχθεί η υπερχείλιση του ορυχείου, τα υπόγεια ύδατα της περιοχής αποστραγγίστηκαν. Οι συνέπειες είναι ορατές σε ολόκληρη την περιοχή. Πιο σημαντικό απ’ όλα είναι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα. Οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας στη Ρηνανία είναι υπεύθυνοι για το 30% των εκπομπών C02 στη Γερμανία. Δεν είναι μόνο το ότι το δάσος καταστρέφεται επιτόπου, αλλά και οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή αναγκάζονται να μετακινηθούν και ολόκληρα χωριά σβήνουν από το χάρτη.

Κάθε Οκτώβριο η εταιρία ενέργειας RWE έχει πάρει άδεια από το κράτος να αποψιλώνει 800.000 τ.μ. Η RWE είναι η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής και διανομής ενέργειας στην Ευρώπη. Το ελληνικό κράτος αγόρασε ρεύμα από την RWE για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Στο Χάμπαχ και τα γειτονικά ορυχεία εξορύσσονται περίπου 50 εκατομμύρια τόνοι λιγνίτη. Σήμερα μόνο το δέκα τοις εκατό του δάσους έχει απομείνει ενώ ο λάκκος εξόρυξης της RWE θεωρείται ο μεγαλύτερος της Ευρώπης. Μια μαύρη τρύπα τόσο βαθειά όσο οι ωκεανοί που καταπίνει ζώα και δέντρα ξερνώντας μαύρο θάνατο.

Από τον Απρίλιο του 2012, υπερασπιστές της Γης έχουν καταλάβει το δάσος για να σταματήσουν την σταδιακή αποψίλωση που γίνεται κάθε χρόνο με σκοπό την εξόρυξη λιγνίτη. Έχουν εγκατασταθεί σε ένα μέρος του δάσους και μέσω της παρουσίας τους εκεί αλλά και με άμεσες δράσεις προσπαθούν να σταματήσουν την επέκταση των εργασιών της εταιρίας ενέργειας RWE. Κάθε ακτιβιστής καταλαμβάνει ένα δέντρο και το κάνει σπίτι του, είναι υπεύθυνος για αυτό και το υπερασπίζεται. Όπως λένε οι ίδιοι είναι καλύτερα να αψηφήσεις το νόμο παρά το κλίμα.

Οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές του Χάμπαχ forest δέχονται αυτές τις μέρες συνεχείς επιθέσεις από την αστυνομία με στόχο την εκκένωση της κατάληψης του δάσους για να μπορέσει η RWE να σκοτώσει μέσω της αποψίλωσης ένα ακόμη κομμάτι δάσους τον Οκτώβρη. Η κατάληψη έχει δεχθεί και άλλες φορές καταστολή, συμπεριλαμβανομένης μιας ολοκληρωτικής εκκένωσης το 2014 όπου όμως έγινε επανακατάληψη. Φέτος τα πράγματα είναι πιο κρίσιμα αφού ελάχιστο δάσος έχει απομείνει, αν χαθεί ο αγώνας φέτος τον Οκτώβριο το σύνολο του δάσους θα αποτελεί παρελθόν.

Η μαζική κοινωνία και το τεχνοβιομηχανικό σύστημα χρειάζονται την ενέργεια για να τροφοδοτούν τις πόλεις φυλακές και τα εργοστάσια, για να μπορεί να βαίνει απρόσκοπτη η ροή των εμπορευμάτων στην καταναλωτική κοινωνία. Είτε με πετρέλαιο, είτε με λιθάνθρακα, είτε με λιγνίτη, είτε με ΑΠΕ, είτε με πυρηνικά και υδροηλεκτρικά φράγματα η εκμετάλλευση της γης είναι συνεχής και αποτελεί το μόνο τρόπο για την αέναη κερδοφορία των εκάστοτε επιχειρήσεων. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και η μαζική κοινωνία της μόλυνσης δεν μπορεί να βελτιωθεί παρά μόνο να καταστραφεί για να μπορέσει η φύση να ανθίσει πάνω στις στάχτες τους.

Τα δάση αποτελούν πνεύμονες ζωής, τη μόνη ζώσα δύναμη που μπορεί να αντισταθεί στην κλιματική αλλαγή. Μέσα στο δάσος του Χάμπαχ ζουν εκατοντάδες είδη φυτών και ζώων, δεκατρία από τα οποία βρίσκονται υπό απειλή. Σε μια εποχή που βιώνουμε άμεσα τις ραγδαίες αλλαγές του κλίματος, όπου η ζωή στον πλανήτη απειλείται μέσω της δραστικής μείωσης της βιοποικιλότητας, η μόνη λύση είναι ο συνεχής ανυποχώρητος αγώνας για την υπεράσπιση των ζώων και της γης. Ο αγώνας ενάντια στην αποψίλωση και την καταστροφή του δάσους του Χάμπαχ αποτελεί έμπνευση για κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι σε όλο το πλανήτη. Στεκόμαστε στο πλευρό τους.

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΧΑΜΠΑΧ: https://hambachforest.org/

1. Άμεση παύση της εκκένωσης της κατάληψης του Δάσους του Χάμπαχ, και όλων των άλλων αυτόνομων ζωνών.

2. Άμεση παύση της καταστροφής του μοναδικού οικοσυστήματος του 12.000 ετών δάσους του Χάμπαχ.

3. Άμεση παύση της καταστροφής των χωριών, των αγρών και των γεωργικών εκτάσεων γύρω από τους ανοικτούς λάκκους εξόρυξης λιγνίτη στη Ρηνανία που ανήκουν στην RWE.

4. Άμεση παύση της εξόρυξης λιγνίτη.

5. Άμεση παύση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στη Γερμανία και παγκόσμια.

6. Άμεση παύση του περιβαλλοντικού ρατσισμού της αποικιοκρατίας των ορυκτών καυσίμων.

19/9/2018 ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ

ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΓΗΣ

–

Ενημέρωση από τις δράσεις αλληλεγγύης στο κατειλημμένο Hambacher Forst

Πραγματοποιήθηκε προβολή και ενημέρωση για τον αγώνα του δάσους Χάμπαχ την Τετάρτη 25/9. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και προβλήθηκε το ντοκυμαντέρ για το δάσος που έφτιαξαν τα αγωνιζόμενα εκεί. Έγινε από την πλευρά μας μια αναφορά σε όσα διαβάσαμε για το δάσος, το περιβάλλον, τον αγώνα και τις τρέχουσες εξελίξεις σε σχέση με την καταστολή. Καταφέραμε επίσης να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά με άτομο που βρισκόταν στο δάσος και έπαιρνε μέρος στον αγώνα κατά των εξορύξεων. Στη συνέχεια ακολούθησε συζήτηση. Καθόλη τη διάρκεια της εκδήλωσης υπήρχε στο χώρο τραπέζι με το ντίστρο μας- μπροσούρες που έχουν μεταφραστεί από την ομάδα, μπροσούρες που έχουν συνταχθεί από την ομάδα (όπως τα νέα από το μέτωπο του ’17 μεταφρασμένα), κείμενα από τις δράσεις μας, μπροσούρες γενικώς περι ολικής απελευθέρωσης ζώων και γης, αφίσες από δράσεις μας και ορισμένα βιβλία. Η εκδήλωση ηχογραφήθηκε από τις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 93.8fm, αναμεταδόθηκε ήδη μια φορά και υπάρχει πλέον στο αρχείο του σαιτ τους. (http://radio98fm.org/audio/enimerosi-gia-hambach-forest/) Συγκεντρωθήκαμε για να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στο κατειλημμένο δάσος του Χάμπαχ (Ρηνανία, Γερμανία) στη Γερμανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι το πρωί της Παρασκευής 28/9. Ήδη πριν από τις 11, ώρα του καλέσματος, υπήρχαν έξω από την πρεσβεία μια κλούβα, ένα περιπολικό και ΜΑΤ που ήταν παρατεταγμένα και στις δύο πλευρές του δρόμου. Παρέμειναν εκεί καθόλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης, αλλά δεν υπήρξε κάποιος διαπληκτισμός. Συγκεντρωθήκαμε περίπου 30 άτομα και μείναμε στην πρεσβεία για σχεδόν 2 ώρες. Η συγκέντρωση είχε δυναμική, καθώς γεμίσαμε τρικάκια το δρόμο και τα πεζοδρόμια έξω από την πρεσβεία (επί της Βασιλίσσης Σοφίας), αλλά και απέναντι αυτής, μοιράζαμε κείμενα στους περαστικούς, ανοίχτηκαν δύο πανό που έγραφαν “ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η RWE ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ | ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ | ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ | ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ HAMBACHER FORST” και “FROM SKOURIES TO HAMBACHER FORST ONE STRUGGLE ONE FIGHT”. Φωνάζαμε συνθήματα καθόλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης μεταξύ των οποίων ήταν τα: “ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΕΛΕΥΕΡΑ ΤΑ ΖΩΑ ΤΑ ΔΑΣΗ ΤΑ ΒΟΥΝΑ”, “ΣΤΟΥ HAMBACH ΤΟ ΟΡΥΧΕΙΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΖΩΕΣ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΔΑΣΗ – ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ”, “ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΜΑΖΙΚΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ” και άλλα. Αποχωρήσαμε όλα μαζί φωνάζοντας συνθήματα.

Μεταφράστηκε στα ελληνικά η μπροσούρα για το Ηambacher Forst που έχουν συντάξει τα άτομα που αγωνίζονται εκεί. Υπάρχει στο ντίστρο μας και διατίθεται με ελεύθερη συνεισφορά. Μεταφράζονταν και δημοσιεύονταν τα δελτία τύπου που δημοσίευαν από το δάσος, έτσι ώστε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση για την καταστολή και τις εξορύξεις.

αλληλεγγύη στο κατειλημμένο hambacher forst

μέχρι όλα να είναι ελεύθερα

Ηχητικό αρχείο εκδήλωσης/ενημέρωσης για το Hambach Forest, που πραγματοποιήθηκε και ηχογραφήθηκε από τις Ραδιοζώνες, την Τρίτη 25 Σεπτέμβρη στο Πολυτεχνείο Πατησίων:

http://radio98fm.org/audio/enimerosi-gia-hambach-forest/

 

 

Κρεμάσαμε πανό στην πύλη του Πολυτεχνείου επι της οδού Πατησίων ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη του Hambacher Forst στη Γερμανία.

“Το δάσος Hambacher βρίσκεται στα δυτικά της Γερμανίας. Ό,τι έχει αναπτυχθεί εδώ για χιλίαδες τώρα χρόνια καταστρέφεται προκειμένου να υπάρξει χώρος για τις συνεχείς εξορύξεις λιγνίτη. Για δεκαετίες ο κόσμος έχει αντισταθεί στην καταστροφή αυτή με σκοπό το κέρδος και εδώ και 5 χρόνια το δάσος βρίσκεται υπό κατάληψη.” (μετάφραση από https://hambachforest.org/ )

Εδώ και περίπου ένα χρόνο η καταστολή στο δάσος έχει ενταθεί, υπάρχει κίνδυνος εκκένωσης. Κόσμος μαζεύεται στο δάσος προκειμένου να το υπερασπιστεί. Στέλνουμε και εμείς την αλληλεγγύη μας –

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΓΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ | ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ | ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ HAMBACHER FORST

δαμάλα fera

We hang a banner at Politechnio gate on Patision street as a minimum act of solidarity to the Hambacher Forst occupation.

“Hambach forest is an old growth forest in the west of germany. Everything what has evolved here over thousands of years is now being destroyed to make space for a continually expanding lignite coal mine. For decades people have been resisting this profit driven destruction and for five years the forest is occupied with treehouses.” (from https://hambachforest.org/)

For almost a year now the repression at the forest has become greater, there is a danger of evacuation. People are gathering at the forest so that they can fight for it. We are sending our solidarity –

STRUGGLE FOR LAND AND FREEDOM | NO TOLERATION TO MINING | SOLIDARITY TO HAMBACHER FORST